ยอดนาครศิขระบนสถาปัตยกรรมแบบเวสระในพื้นที่รัฐกรณาฏกะ อานธรประเทศและเตลังกานา

Abstract

สารนิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษารูปแบบ พัฒนาการและที่มาของสถาปัตยกรรมอินเดียแบบเวสระ ที่มีโครงสร้างส่วนยอดเป็นยอดศิขระแบบอินเดียเหนือบนพื้นที่รัฐกรณาฏกะ อานธรประเทศ และเตลังกานา ในสมัยจาลุกยะตะวันตกแห่งพาทามิ จนถึงราชวงศ์โหยษละ และ กากติยะ โดยการศึกษาค้นคว้าจากเอกสาร และหนังสืออ้างอิงต่างๆ ผลการศึกษาพบว่า ในช่วงแรกคือสมัยจาลุกยะตะวันตกแห่งพาทามิและราษฏรกูฏะ เวสระที่มียอดนาครศิขระ เป็นยอดแบบลติน อาจได้รับอิทธิพลทางงานศิลปกรรมมากจากเทวาลัยอินเดียเหนือ ซึ่งยอดแบบแบบสตินนี้ มีหลักฐานว่าเกิดขึ้นมาแล้วในสมัยคุปตะ อย่างไรก็ตามกว่าสามศตวรรษที่อาคารแบบดังกล่าวได้หมดความนิยมลงและกลับมาปรากฏอีกครั้งบนพื้นที่กรณาฏกะ อานธรประเทศ และเตลังกานา ในสมัยจาลุกยะตะวันตกแห่งกัลยาณี โหยษละ และ กากติยะ การปรากฏขึ้นครานี้ยอดศิขระไม่ใช่ยอดแบบลตินอีกต่อไป แต่ทำเป็นยอดแบบภูมิชแทน ซึ่งแบบภูมิชนี้เกิดขึ้นครั้งแรกในอินเดียเหนือเช่นเดียวกัน สมัยราชวงศ์ปรมารแห่งมัลวะ จึงมีความเป็นไปได้ที่ว่าเวสระบนพื้นที่ดังกล่าวในสมัยนี้น่าจะได้รับอิทธิพลทางงานศิลปกรรมจากอินเดียเหนือผ่านทางความสัมพันธ์ทางด้านพื้นที่และประวัติศาสตร์