ลักษณะอักษรและอักขรวิธีไทยในพุทธศตวรรษที่ 24 ตอนต้น

Abstract

วิทยานิพนธ์เรื่องนี้มีจุดมุ่งหมายที่จะศึกษาลักษณะตัวอักษรและอักขรวิธีไทยในสมัยอยุธยาตอนปลาย สมัยธนบุรี และสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น ซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อการศึกษา วิวัฒนาการของตัวอักษรและอักขรวิธีในเอกสารสมัยอื่น ๆ ในประเทศไทย ข้อมูลที่นำมาศึกษา ได้แก่ เอกสารที่เขียนด้วยอักษรไทย และอักขรวิธีไทยที่ปรากฏในเอกสารตันฉบับตัวเขียนสมัยอยุธยาตอนปลาย สมัยธนบุรี สมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้นในรัชกาลที่ 1 ซึ่งอยู่ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 24 ตอนต้น ระหว่างพุทธศักราช 2301 – 2350 เท่านั้น วิทยานิพนธ์นี้มี 5 บท คือ บทที่ 1 บทนำ ความสำคัญของเรื่องที่วิจัย ความมุ่งหมาย ขอบเขต อักษรย่อและแหล่งข้อมูลที่ใช้ในวิทยานิพนธ์ ตลอดจนวิธีดำเนินการวิจัย บทที่ 2 ประวัติและลักษณะอักษรไทย บทที่ 3 ลักษณะตัวอักษรไทยในพุทธศตวรรษที่ 24 ตอนต้น บทที่ 4 ลักษณะอักขรวิธีไทยและการวิเคราะห์ลักษณะอักขรวิธีไทย บทที่ 5 สรุปผลการวิจัยและข้อเสนอแนะ ผลจากการวิจัยสรุปได้ว่า ลักษณะอักษรและอักขรวิธีไทยในพุทธศตวรรษที่ 24 ตอนต้น มีวิวัฒนาการสืบเนื่องมาจากสมัยอยุธยา

The purpose of this thesis is to study the characteristics of Thai script in later Ayudhaya, Thonburi and early Ratanakosin periods which will be helpful to a further study of script development and a-comparative study of the characteristics in other manuscripts in Thailand. The data are collected from many manuscripts writer in original Thai script and orthography of later Ayudhaya, Thonburi and early Ratanakosin (King Rama I) : in early twenty – fourth Buddhist century. This thesis consists of five chapters. Chapter I, Introduction present the statement of the problem, aim and scope of the work, abbreviation and sources of data. Chapter II describes the history and the characteristics of Thai script. Chapter III deals with the characteristics of Thai script in the early twenty-fourth Buddhist century. Chapter IV presents an analysis of the Thai orthography in the manuscripts. Conclusion and suggestions for further studies are given in Chapter V. The result of the this research reveals that the characteristics of Thai script and orthography in the manuscripts of early twenty-fourth century had been developed from those of the Ayudhaya period.