การซึมซับระหว่างทางของเส้นทางกาลเวลา

Abstract

ความทรงจำ อาจจะเป็นหนึ่งในหลักฐานสำคัญที่คอยเตือนหรือบ่งบอกว่าเรายังเป็น “มนุษย์” เราเก็บเกี่ยวความทรงจำตลอดเวลา โดยตั้งใจและ ไม่ตั้งใจ และการพบเจอเรื่องราวต่าง ๆ จนสะสมและก่อเกิดเป็น “ความทรงจำ” คือตัวการสำคัญที่ทำให้ก่อเกิด สิ่งที่เต็มไปด้วยความหมายในชีวิต หรือไม่ก็อาจจะทำให้ชีวิตดำดิ่งสู่ความทรมาน แม้ว่าความทรงจำของแต่ละคนจะต่างกัน แต่สิ่งที่เหมือนกันก็คือมันได้เคยเกิดขึ้นจริงแล้ว อยู่ที่ว่าเราเลือกที่จะจำด้วยความรู้สึกแบบไหน สถานการณ์ เดียวกันแต่อาจจะจดจำกันไม่เหมือนกัน บางคนอาจจะมองว่าเป็นความทรงจำที่ดีเป็นสิ่งที่มีความหมายมาก ๆในชีวิต แต่กับอีกคนอาจจะเป็นความทรงจำที่แย่ที่สุดเท่าที่เคยเจอมาจากสิ่งดังกล่าวข้าพเจ้าจึงต้องการนำเสนอสภาวะแห่งความทรงจำ เป็นความเหงาที่สวยงาม เป็นช่วงเวลาในอดีตที่โดดเดี่ยว แต่ในความโดดเดี่ยวนั้น มันอาจจะทำให้รู้สึกเหงา เปล่าเปลี่ยว และอ้างว้าง แต่ในความรู้สึกเหล่านี้ กลับมีความสวยงามที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ แอบซ่อนอยู่

Memory might be one of the most important evidence to remind us that we are still a 'human'. Conscious or unconscious, we gather in memory all the time. To encounter situations and increase it until it becomes a 'memory' is an important factor which causes things that full of meaning in life or things that might cause life to the torment. Even everyone's memories are different, but are also have the indifferent which is it actually happened. It depends on us that we remember it with what kind of feeling. In the same situation, we might have a different memory. Someone might remember it as a good memory, it has a lot of meaning in life. While someone might remember it as the worst memory that they have ever had. From these things, I want to present the state of memory. It is beautiful loneliness, it is a solitary past. In that solitary might be lonely, lonesome, desolate, but these feelings also have a hidden unexplained beauty.