รูปแบบและแนวคิดอักษรอาหรับประดิษฐ์ : กรณีศึกษาเปรียบเทียบรูปแบบในเปอร์เซีย ตุรกี และอินเดีย

Abstract

การศึกษา “รูปแบบและแนวคิดอักษรอาหรับประดิษฐ์ กรณีศึกษาเปรียบเทียบรูปแบบในเปอร์เซีย ตุรกี และอินเดีย” นั้นมุ่งเน้นการศึกษารูปแบบและการศึกษาในเชิงความสัมพันธ์ระหว่างความหมายของข้อความ ที่เกิดขึ้นในฐานะของอักษรอาหรับที่ถูกใช้ทั้งกับผืนผ้า เครื่องใช้ เครื่องประดับ และที่สาคัญ การใช้อักษรอาหรับกับงานสถาปัตยกรรม โดยกรณีศึกษาข้อความสาคัญ 2 ข้อความ คือ ข้อความ “ลาอิลาฮะ อิลลัลลอฮ์ มุฮัมมะดัรฺ เราะซูลุลลอฮ์” และ “บิซมิ้ลลาอัลลอฮ์มานนิ้รเราะฮ์ฮีม” ทั้งที่เกิดขึ้นในเปอร์เซีย ตุรกีและอินเดีย เพื่อวิเคราะห์รูปแบบความเหมือนหรือแตกต่าง ความสัมพันธ์ระหว่างตาแหน่งและข้อความ รวมถึงจุดมุ่งหมายของการใช้อักษรอาหรับประดิษฐ์ในฐานะของงานศิลปะแขนงหนึ่ง ผลจากการศึกษาสรุปได้ว่าการเกิดอักษรอาหรับประดิษฐ์ น่าจะเกิดจากการหลีกเลี่ยงข้อห้ามทางศาสนาในเรื่องของการสร้างรูปเคารพ การแสดงออกทางด้านรูปแบบของงานอักษรประดิษฐ์นั้นอาจไม่ได้มีรูปแบบตายตัว ขึ้นอยู่กับความคิดสร้างสรรค์เป็นหลัก แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นอาจมีปัจจัยบางประการที่มากาหนดรูปแบบ ซึ่งไม่ว่าจะในเปอร์เซียเองหรือระหว่างเปอร์เซีย ตุรกีและอินเดียนั้นมีรูปแบบที่คล้ายคลึงกันมาก อาจมีความแตกต่างเพียงเล็กน้อย ซึ่งน่าจะเนื่องมาจากความนิยมหรือวัสดุท้องถิ่นในแต่ละพื้นที่ นอกจากนั้นตาแหน่งการจัดวางอาจมีเป็นความตั้งใจ เนื่องจากว่าข้อความที่ถูกจัดวางในตาแหน่งที่สาคัญนั้นเป็นข้อความที่น่าจะมีผลต่อจิตใจหรือสานึกคิดบางอย่างของชาวมุสลิม