การศึกษารูปแบบและกำหนดอายุกลุ่มโบราณสถานวัดแก้ว วัดหลง วัดพระบรมธาตุไชยา อ.ไชยา จ.สุราษฎร์ธานี

Abstract

ปัจจุบันหากต้องการศึกษาเกี่ยวกับศิลปะศรีวิชัยนั้นจะพบว่ากลุ่มโบราณสถานเมืองไชยา ได้แก่ วัดแก้ว วัดหลงและพระบรมธาตุไชยา เป็นโบราณสถานสำคัญแบบศิลปะศรีวิชัยในจำนวนไม่มากที่ยังคงสภาพให้สามารถทำการศึกษาได้และได้แสดงรูปแบบอิทธิทางศิลปะที่หลากหลาย เช่น ศิลปะชวา ศิลปะปาละ และศิลปะจาม นอกจากนี้ยังมีความเกี่ยวข้องกับหลักฐานได้จารึกหลักที่ 23 อยู่เสมอ แต่ในขณะเดียวกันข้อมูลทางด้านประวัติศาสตร์ศิลปะในสมัยศรีวิชัยมีข้อมูลชุดเดิมที่ใช้งานกันเรื่อยมาโดยยังไม่ได้รับการตรวจสอบหรือศึกษาให้อย่างละเอียดถี่ถ้วน สารนิพนธ์ฉบับนี้มีจุดประสงค์ที่จะศึกษารูปแบบศิลปกรรมในเชิงเปรียบเทียบกับกลุ่มกระแสอิทธิพลศิลปะชวา ศิลปะจามเป็นหลัก เพื่อนำมากำหนดอายุให้กับกลุ่มโบราณสถานเมืองไชยา ซึ่งหลังจากการศึกษาทำให้พบว่ากลุ่มโบราณสถานเมืองไชยามีอายุสมัยในช่วงปลายพุทธศตวรรษที่ 14 – 16 เป็นต้นมา และทำให้พบว่าอายุสมัยของวัดแก้ว (ช่วงปลายพุทธศตวรรษที่ 14 – กลางพุทธศตวรรษที่ 15) และวัดหลง (ช่วงพุทธศตวรรษที่ 15 – พุทธศตวรรษที่ 16) นั้นมีอายุสมัยที่ไม่สอดคล้องกับปีการสร้างปราสาท 3 หลังในปี พ.ศ. 1318 ตามที่ปรากฏในจารึก หลักที่ 23 ดังนั้นวัดแก้วและวัดหลงจึงไม่น่าใช่ปราสาท 2 ใน 3 หลังตามนักวิชาการหลายท่านได้กล่าวไว้